ما در استانی زندگی میکنیم که نام وسیع ترین استان کشور را یدک میکشد و این بزرگی گاهی خرابی ها و خسارتهای بزرگی برای مردم , خصوصا مردم جنوب استان داشته و دارد . گاهی برای یک کار ساده و یا حیاتی شخصی از دورترین نقطه از جنوب باید مسیری ۸۰۰ کیلومتر یا بیشتر را بپیماید و به جواب مورد نظرش هم نرسد . این وسعت متاسفانه باعث شده است تا خیلی از مشکلات مردم را مسولان نه بشنوند و نه ببینند ( البته این امری عادیست) چرا که مسولان ما بیشتر ( اداره دار) چیزی شبیه خانه دار هستند و اصلا بیرون از محل کار را نمیشناسند چون میترسند لولو خُرخُره در نبودشان بیاید و میز و صندلیشان را بخورد.

هر چه از سمت شمال استان به طرف جنوب میرویم متاسفانه در برخی موارد شاهد بی مهری مسولان میباشیم , خصوصا در امر راه و راهسازی , البته ناگفته نماند که اخیرا فعالیتهایی در جنوب در زمینه راه در حال انجام است ولی مردم ما از ریسمان سیاه و سفید میترسند و فکر میکنند این کارها جهت اخذ رای نمایندگان سلحشور و خیلی خیلی مردمی , از مردم هستند .

بگذریم از بهادر آباد بسمت شهر اسلام اباد که میرویم … جاده در حال تعریض و است کارگران در حال فعالیت و با احتیاط برانید/ و بسیاری تابلو عملیاتی که واقعا فقط تابلو هستند و بس … هر چند فعالیتهای در حال اجرا از سال۸۸ تا کنون به چشم میخورد اما سرعت چشمگیری در حدود یک متر در سال بیشتر ندارند . این در حالیست که این منطقه همواره محور تردد خودروهای سنگین در فصل کشاورزیست و متاسفانه هر ساله تلفات زیادی را مردم این منطقه شاهد هستند . این اتفاق یا عدم نظارت ناظرین مربوطه به دلالیلی که خودشان میدانند ( …ما هم میدانیم …) و یا عدم کفایت پیمانکاران است که در هر دو صورت باید اصلاح شوند .

از اسلام آباد که رد شویم تازه مصیبتها شروع میشوند , جاده باریک و دوطرفه که روزگاری برای تردد روزانه چند خودرو طراحی شده و نه این حجم خودرو و تردد و قطعا مشکلاتی در رانندگی ایجاد میکند که تبدیل به اب گل آلودی برای پلیسها و گرفتن ماهی جریمه ها از دل مردم است . رفته رفته به زهکلوت نزدیک میشویم و از دور غبار بیکسی و فراموشی را در چهره ی خسته ی شهر می بینیم , جایی که علیرغم اسم شهر هیچ گونه امکانات شهری ندارد و فقط چاله و دست انداز دارد و بس , بطوریکه اگر غریبه ای وارد شود فکر میکند که به انتهای خطوط جاده ای کشور رسیده است .(ما که فکر میکنیم به انتهای زندگی رسیدیم) از زهکلوت بسمت دلگان ( گلمورتی) که راهی شویم انگار داریم درون زمینی شخم زده و اماده کشت رانندگی میکنیم و نا خوداگاه اعضای داخلی بدن جابجا میشوند و گاهی مشاهده شده که کلیه به جای قلب و قلب بسمت معده حرکت کرده است !!! این است معجزات اداره ی راه جنوب … اداره راه جنوب که اسم اداره کل را بر خود نگاشته و افتخار میکند . متاسفم برای مسولانش که یا به این محور نیامده اند و یا اگر هم آمده اند با خودروهای دولتی امده اند و متاسفانه این خودروها بدلیل عدم توجه و احتیاط هرگز این مشکلات را حس نکرده است .

مسولی که بجای سیاه کرده جاده های کشور و آسفالت کردن جاده ها بفکر سیاه کردن صفرهای فیش حقوقی خود و آسفالت کردن دهن ملت هستی یک لحظه هم که شده آنهم برای رضای خدا به بچه هایی که یتیم شدند و همسرانی که بی سرپرست ماندند آنهم بدلیل خرابی راهی که شما و سستی در مدیریتتان عاملش هستید یا بودجه ای برای این راهها نیست , ( در جمهوری اسلامی عزیز قطعا اینگونه نیست و قطعا در صورت پیگیری مشکلات حل میشوند) که عاملش عدم اطلاع رسانی و پیگیری حضرتعالیست و یا بودجه ای می اید و هزینه نمیشود که متاسفانه جنبه ی بدتری برای حضرتعالی دارد و نشان از بی توجهی و عدم مدیریت صحیح شما دارد . بین دو شهر زهکلوت و دلگان حدود ۳۰_۳۵ کیلومتر راه میباشد و جمعیتی بالغ بر ۳۰۰۰۰ نفر در این میان زندگی میکنند و هر روزه باید جاده ای که دیگر اسفالته نیست و از خاکی بودن هم بدتر است و مملو از چاله ها و اب نماهای خراب و پی در پی است را بپیمایند و متحمل خسارتهای مالی و جانی شوند , مگر گناه این مردم چیست که بخاطر عدم کفایت شما مدیران از این وضع برخوردار باشند . این در حالیست که از مرز استان کرمان بیرون رفته و وارد بلوچستان که میشوی جاده بسیار عالی و مناسب , هر چند استاندارد و اصولی نباشد اما از این وضعیت فجیع و خراب بیرون رفته , اگر بودجه ای نیست که برای انان هم میبایست نباشد و اگر هم بودجه هست قطعا متوجه بی فکری و اهمال در کار شماست … لطفا رسیدگی کنید , قبل از انکه به امور شما رسیدگی شود .

با تشکر /مهندس مهرداد دلیری

توضیح: مطالب رسیده از سوی دوستان  و نشر آن در سایت لزوما به معنی تایید آنها از سوی مدیران سایت نیست.