رهنمودهایی برای والدین وقتی فرزندشان از مدرسه شکایت می کند / به قلم سمیه اقتدارنژاد دانشجوی دکترای روانشناسی


Warning: Use of undefined constant has_post_thumbnail - assumed 'has_post_thumbnail' (this will throw an Error in a future version of PHP) in /home2/konarsan/public_html/wp-content/themes/shoraa/tabnakweb/print.php on line 27

چاپ

بسیاری از کودکان مدرسه را دوست ندارند. آنها درباره تکالیف، قوانین، اموزگاران، سوارشدن به سرویس، هم کلاسی ها یا تکالیف منزل شکایت می کنند. شاید ناراحتی او نشانه ای از استرس موجود در خانه، عزت نفس پایین یا مشکلاتی با همسالان باشد. گاهی ممکن است یک کودک از مدرسه متفر شود زیرا پیشرفت تحصیلی خوبی ندارد. شاید تکلیف برایش بیش از حد سخت باشد. امکان دارد کلاس بیش از حد بزرگ باشد یا فضا بیش از حد توجه او را منحرف کند و نتواند به خوبی تمرکز داشته باشد. شاید کودکی که دوران راهنمایی را آغاز کرده برای سازگار کردن خود به زمان نیاز داشته باشد.

با این وجود، اغلب مشکل، خودِ مدرسه است. مسئولیت مدارس آموزش موضوعات مشخص و کمک به دانش آموزان برای اینکه تبدیل به شاگردانی مسئول و مستقل شوند و تشویق آنها به تفکر انتقادی و تحلیلی است. کودکان و آموزگاران باید به یکدیگر احترام بگذارند، و آموزگاران باید دربرابر اشتباهات آنها از خود شکیبایی نشان دهند. همچنین مدارس باید به والدین کمک کنند تا درک کنند سیستم آموزشی چگونه است و آنها برای کمک به کودکان خود چه کاری می توانند انجام دهند. متاسفانه، مدارس چنین وظایفی را برعهده نمی گیرند.

شاید قوانین کلاس و روشهای آموزشی برای کودکان خسته کننده باشد و مانع از یادگیری شود. در مدارس اغلب انعطاف پذیریی، خودانگیختگی و یا خلاقیت کافی وجود ندارد. کودکان بعضی از چیزها را درک نمی کنند یا به موانعی که یک معلم با آن روبه روست توجهی ندارند.

از آنجا که کودکان قدرت ندارند شرایط کلاس را تغییر دهند، به شکایت متوسل می شوند و امیدوارند که بزرگسالان به آنها کمک کنند.

اگر فرزندتان در مدرسه ناراحت است، واقعاً به کمک شما نیاز دارد.

سعی کنید بفهمید اشکال کار کجاست. اگر مشکلات خانوادگی در انجام تکالیف مدرسه تداخل ایجاد می کند، تلاش کنید تا فشار روانی وارد بر فرزندتان را کاهش دهید. اگر به نظر می رسد که تکلیف بسیار سخت است، یکی از همکلاسی های اورا پیدا کنید که بتواند به طور جداگانه به فرزندتان درس بدهد؛ یک معلم خصوصی استخدام کنید؛ خودتان معلم خصوصی او شوید؛ یا با معلمش صحبت کنید. اگر او همچنان در انجام تکالیف مدرسه یا با معلم خاصی مشکل دارد، از او بپرسید که آیا می تواند کلاسش را تغییر دهد. اگر شما نمی توانید این مشکل فرزندتان را حل کنید، به انتقال او به مدرسه دیگر فکر کنید که به نیازهای او توجه کند.

در آموزش فرزندتان همکاری کنید؛ تلاش های اورا بستایید، درباره آنچه که یاد میگیرد با او صحبت کنید؛ و از او حمایت کنید حتی زمانیکه نمره پایینی می گیرد. انگیزه ای را در او بوجود آوردید که ممکن است در مدرسه وجود نداشته باشد. این کار باعث افزایش علائق و مهارت های او خواهد شد. درباه مقاله های روزنامه ها و مجلات باهم گفت و گو کنید. با هم به موزه ها، نمایشگاه های خاص، کتابخانه ها، کتاب فروشی ها و باغ وحش بروید.

با فرزندتان درباره عدم رضایت او از مدرسه صحبت کنید. شاید او درباره مشکلی بسیار هوشمندانه برخورد کند یا شاید فقط ایدۀ مبهمی از آنچه که اشتباه است در نظر داشته باشد. بسیاری از کودکان دو تا سیزده ساله تجربه و درک لازم را برای تجزیه و تحلیل موقعیت خود ندارند، اما بسیاری هم ایده های خوبی برای پیشرفت دارند.

برای کمک به تغییر شرایط مدرسه فرزندتان، عضو فعال انجمن مدرسه باشید و سعی کنید تا معلمان و مدیر را بشناسید. با آنها درباره مشکلات او صحبت کنید، پیشنهادهای خودتان را بگویید، و نظر آنها را بپرسید. سیستم های مدرسه به آهستگی تغییر می کنند، البته اگر اصلاً تغییر کنند!

به جای اینکه منتظر بمانید، هر کاری را که می توانید انجام دهید تا فرزندتان همچنان به یادگیری علاقه مند بماند.

به قلم: سمیه اقتدارنژاد دانشجوی دکترای روانشناسی