کنارصندل گزارش میدهد: اعتراض، واژه ای ایست که در سالهای اخیر بسیار شنیده و دیده میشود.
اعتراض، تنها نشان دهنده خشم و اعتراض نیست. بلکه درد است و رنج، نشانه مظلومیت و محرومیت.
فارغ از مسائل سیاسی و پشت دیوار! که چوب آن را همیشه مردم جنوب میخورند، اعتراض در شهرستانی که داعیه استان شدن دارد چه معانی میتواند داشته باشد؟ آن هم اعتراضی چون؛ قیمت نداشتن محصولات کشاورزی و از بین رفتن آنها در قطب کشاورزی ایران.؟
اعتراض کارگران خدماتی به دلیل عدم دریافت چند ماهه ی حقوق شان و…
درحالی که حقوق نجومی مدیران و فراغت خیال آنان از بابت مخارج زندگی آنها را به سکوت و عدم واکنش به مشکلات موجود وا میدارد، جمعی از کارگران و رنج دیدگان دیگر توان مقابله با مخارج زندگی را نداشته و سکوت را شکسته و خواهان حق و حقوقشان میشوند که امید است یک بار به این موج اعتراض ها پاسخی صریح،عملی و قاطع داده شود.
باید به دنبال عامل اصلی این اوضاع گشت. به نظر، نبود مدیریت و نظارت صحیح در بخشها و ادارات مختلف، عدم وحدت بین روسا و چند دستگی عامل اصلی هر گونه مشکل و پیش زمینه اعتراض است.
میگویند: بودجه به شهرداری ها و شهرستانهای جنوبی کم تعلق میگیرد و اندازه نام و ظرفیت جنوب نیست، پس این تنها، نشان از ضعف شدید ادارات و مسئولین ما دارد که توانایی گرفتن هر آنچه که حق و سهم شان است را ندارند.
جیرفت و جنوب چوب سیاست و دستهای پشت دیوار! را خورده و بی خیالی و آسودگی خاطر مسئولین برای حفظ جایگاهشان از قدیم تا به امروز مایه ی بدبختی و پیشرفت نکردن ما…
امروز جیرفت جولانگاه اعتراضات شده و فشار زندگی کمر مردم کارگر،کشاورز و زحمتکش را شکسته و امانشان را بی توجهی، سکوت و دادن وعده های پوچ و توخالی مسئولین ،بریده است.
براستی تا کی و کجا باید جیرفت و جنوب مظلوم و مهجور بماند؟
چرا حفظ پست و جایگاه آنقدر برای برخی مسئولین اهمیت دارد که وظیفه واقعی خودشان که خدمت به مردم است را به فراموشی سپرده اند؟
چرا از عنوان کردن مشکلات و رنج های مردم و این منطقه خودداری می ورزند؟
چرا خود را به جای آن کشاورز و کارگر و… قرار نمیدهند؟
براستی فراموش کرده اند، از بدو تولد مدیر و مسئول نبوده اند؟ و دنیا اینگونه نخواهد ماند.
سنگ فرش گوجه، سنگ فرش پیاز، سنگ فرش زباله،سنگ فرش…
سنگ فرش بعدی خیابانهای جیرفت چه خواهدبود؟
( دولاخ )
انتهای پیام/.