به گزارش سایت کنارصندل، تئاتر  " دوشیزگان باغ لیمو " به نویسندگی علی محمد رادمنش و کارگردانی فاطمه رادمنش با استفاده از زبان طنز و استعاره سعی در بازگو کردن بخش هایی از زندگی اجتماعی و تجربه انسانی از چشم انداز زنان دارد.

این نمایش با اقتباسی هنرمندانه از نمایشنامه خانه برناردا آلبا اثر فدریکو گارسیا لورکا تماما به مسائل زنان معطوف است. دست اندرکاران تاتر دوشیزگان باغ لیمو با دیدگاهی انتقادی و فعالانه، اتفاق هایی از پستوهای کمتر دیده شده و یا به عمد دیده نشده‌ی زنانی روستایی را به روی صحنه می‌آورند که در آن شرح جزیی‌بینانه‌ای از حضور مرد و تاثیر این حضور بر گذشته، حال و آینده زنان این خانواده نیز دیده می‌شود.

چیدمان بازیگران، دیالوگ‌های پرورده و تعریف نقش‌های بازیگران خوب این نمایش پر بیننده بیانگر همان پرسش‌هایی است که در زمین سخت واقعیت در زندگی اجتماعی زنان وجود داشته و دارد. کلیت نمایش به طرز دردناکی با در معرض قرار دادن گله‌ها و شکوائیه‌های زنانی از سه نسل، پرسش‌های همیشگی و هنوز پاسخ نیافته در مورد مسائل زنان در جامعه مردسالار را به ذهن متبادر می‌سازد.

در بافتی تاریخی زنان در شرایط و زمان‌ها و مکان‌های گوناگون موقعیت‌شان را چگونه تجربه می‌کنند؟ چه نقشی در آن موقعیت دارند؟ آن موقعیت برایشان چه معنایی دارد؟ این نمایش تماما زنانه با توجه به تمام محدودیت‌های احتمالی که از نظر صاحب این قلم وجود دارد در تلاش است تا با پاسخ دادن به این قبیل پرسش‌ها رشد فهم انتقادی از جامعه زنان را افزایش دهد. نقطه شروع نمایش با اشک‌ها و ترس‌ها و قید و بندهای منبعث از سنت و اعتقاد کلید می‌خورد و چنین فضایی در لایه‌های گوناگون نمایش به شکلی محسوس ادامه دارد. دوشیزگان باغ لیمو با زبانی عریان در بخشی از گزارش اعتراض‌آمیز خود نسبت به برشی از انقیاد زنان، حضور دستورات بازدارنده و مردسالارانه در روزمره‌گی زنانه‌شان را بازگو می‌کنند.

دستورات و اوامری که حتی پس از مرگ مرد خانواده در فضای اشک‌ها و لبخندهای اهالی باغ لیمو به تصویر کشیده شده است و اسلحه‌ای که از مرد خانواده بر تارک دیوار اتاق نقش بسته می‌تواند قابلیت تعمیم دادن به موضوعاتی چون قلدرمآبی مردسالارانه را داشته باشد. به دیگر سخن، این‌طور میتوان گفت که شیرازه‌بند حرف‌های ساکنان این باغ اعتراض و خواستِ رهایی است. اعتراضی که از دیروز تا امروز و حتی تا فردای زندگی زنان باغ به وضوح دیده می‌شود.

اجرای این نمایش و توجه عوامل ساخت آن به مسائل زنان بار دیگر نشان دهنده این مهم است که همیشه و در همه جا کسانی بوده و هستند که موقعیت‌ها و محدودیت‌ها را رصد می‌کنند و با زبان خاص خود آن را مورد انتقاد قرار می‌دهند. اگر یکی از اهداف بر روی صحنه بردن نمایش‌هایی اینچنین توجه دادن افکار عوام و خواص به لایه‌های موجود ولی پنهانِ گستره‌ی مشکلات جامعه زنان باشد آنگاه حتی با دیدگاهی انتقادی می‌توان نمره قابل قبولی به کسانی که در باغ لیمو زندگی می‌کنند داد. می‌توان کوشش آنها را در ادامه‌ی نخستین تلاش‌ها در اعتراض به موقعیت زنان که از سال‌های ۱۶۳۰ در محافل روشنفکری غرب به عنوان یک جریان باریک ولی مستمر اتفاق افتاد مورد بحث و بررسی قرار داد و ستود.

با نظرداشت این نکته که مشکلات و معضلات جامعه زنان محصولی شکل گرفته از محیط  و زمینه‌های تاریخی و فرهنگی در جغرافیای خاص خود است می‌توان بازتاب تنظیم‌های اجتماعی و هنجارهای جبری موجود در جامعه ایران را در حرف‌های ساکنان باغ مشاهده کرد. مینا دختری با آرزوی رها ساختن آواز در فضایی آزادتر حتی پس از مرگ پدر از تعقیب هدف خود که همانا رسیدن به شرایطی مطلوب برای بالیدن است دست نمی‌کشد، چه اینکه فضای ماتم‌زده و سراسر بسته‌ی منزلی کاهگلی- یا به عمد کاهگلی نگه داشته شده جای پیشرفت و عمل کردن به ندای خویشتن خویش نیست!

انتهای پیام /.