به گزارش سایت کنارصندل، اسحاق رمشکی در دلنوشته ای نوشت: کوله پشتی ما پر از حرفهای نا گفته است تا می آییم از زخمی جانسوز زبان بگشایم جای دیگری سر باز می زند با دردی عمیق تر که تا مغز و استخوانمان را به سوزشی درد ناک تر وا می دارد ما می مانیم و خیل عظیم دردها ، حکایت این سالها و روزهای رمشک در جنوب کرمان است مانده ایم از کدام مشکل و گرفتاری بگوییم با چه زبان و بیانی بگویم به آستان مبارک کسی بر نخورد چنان که پیشتر گفته ام مشکلات و گرفتاریها بر تن زخمی و فرسوده رمشک که یکی دو تا نیست هر دم از این باغ بری میرسد.

گاهی احساس نا امیدیی و سرخوردگی به آدم دست می دهد که وقتی مصداق این شده ایم که خود گویی و خود شنویی این نالیدنها و نوشتن ها به چه دردی می خورد برای ما که به طور کلی از سیستم اداری برای پیگیریی و برطرف شدن مشکلات از مجاری شورای شهر و دهیاری نا امید گشته ایم چاره ای جزء این باقی نمانده است که نه از روی اختیار بلکه از جبر است که بغض های نیمه فرو خورده خود را در دنیای مجازی منعکس می کنیم تا باشد کسی بخواند و بشنود تا بلکه ترتیب اثری دهد.

با آغاز فصل سرما و شروع سال تحصیلی جدید دانش آموزان روستای کلگون را تصور کنید در این آلونک در همسایگی ما مشغول تحصیل هستند که به سختی داخل آن جا شدند و تخته رنگ وا رفته ای که به دشواری آن رو می بینند از دوستانی که ما را دنبال می کنند و به خیرین دسترسی دارنند عاجزانه تقاضا میکنم که زمینه این را فراهم کنند تا حداقل مدرسه یک کلاسه ای در این روستا ساخته شود یا کانتیر مجهزی در اختیارشان قرار داده شود چرا که تحصیل در سایه آرامش روانی حق همه هست و درس خواندن در این وضعیت بسیار اسفناک است با این شرایط سخت این کودکان نازنین به کدام آینده روشن پرتاپ می شوند در حالی که در گوشه و کنار کشور در روزهای آغازین سال تحصیلی شاهد برگزاری جشنهای جمع آوری مدارس کپری هستیم این کودکان از خدمات آموزشی و اجتماعی ناچیزیی هم بر خوردار نیستند.

به قول شاعر
 

خانم اجازه
فردا را چگونه بنویسم
وقتی که من در این مدرسه بی سقف
هنوز مداد ندارم .

اسحق رمشکی