به گزارش سایت کنارصندل، تا سال ۱۳۷۱ کمبود آب، آنچنان که امروز هست احساس نمیشد.
افزایش رشد جمعیت در دهه های اخیر، رشد کشاورزی در مناطق کوهستانی که تامین کننده آب مناطق پست جلگه ایست، برداشت بی رویه از آبهای زیر زمینی، کشور ما را به چالش بزرگی کشانده است.
بسیاری از دشتهای داخلی ایران به طور کلی خشکیده شده است، روزنامه تایمز در مقاله ای می نویسد که ایران هفت هزارساله تا بیست سال دیگر از بی آبی و خشکسالی نابود خواهد شد و از آن بیابانی به جای خواهد ماند که هیچ گیاه و جانداری توان زندگی در آن را نخواهد داشت.
او سه شریک در جرم نابودی آب ایران را اینگونه قلمداد می کند:۱ عوامل طبیعی، حکومت و مردم.
کشاورزی سنتی و غیر حرفه ای که ضرر آن بیش از سودش می باشد بیش از ۷۰درصد آب ایران را هدر می دهد.
در گذشته سیستم قنات و کاریز آب مورد نیاز مردم فلات ایران را تامین می کرد این مردم سالها و قرنها با این اقلیم کنار می آمدند، متاسفانه اگر با این وضعیت پیش برویم در آینده نزدیک همانند سه کشور سومالی، جیبوتی و اتیوپی خواهیم شد و مرگ ایران هفت هزارساله تا بیست سال آینده قطعی خواهد بود.
مقایسه گراف های دوره های دراز مدت سی ساله و قبل از آن چندان تغییری در بارش های کشور نبوده است آنچه که ما آن را تعبیری به نام خشکسالی می شناسیم. در اینجاست که رشد بی رویه جمعیت و افزایش مصرف و استفاده نادرست از طبیعت مرگ سریع آن را شاهد هستیم.
چه باید کرد؟
فرهنگ سازی، مردم باید در هدر رفتن آب در کشور خودداری کنند، تغییر کشت و استفاده از شیوه های نوین آبیاری، جلوگیری از کشت محصولات که نیاز به آب زیاد دارند مانند هندوانه ایران با صادرات هندوانه همانند اینست که این کشور خشک آب صادر می کند تولید هر کیلو هندوانه دویست لیتر آب نیاز هست.
هر گام کوچک ما در صرف جویی در مصرف آب موثر خواهد بود
کارشناس ارشد اقلیم، بندرعباس