به گزارش سایت کنارصندل، حجت پاینده روزنامه نگار و سردبیر روزنامه در یادداشتی  مبنی بر تهدید حیات در جنوب هفت شهرستان جنوب کرمان بوسیله کوه خواری نوشت:

بسیاری از کوه‌ها در دل خود،سرمایه‌هایی ارزشمند از معادن مختلف دارند؛ سهم یک کوه؛ ذغال‌سنگ است و سهم دیگری؛ آهن، مس، فیروزه و… اما بشر برای به‌دست‌آوردن همه آنها حریص است و همین هم عاملی دیگر برای تخریب کوهستان‌ها شده است.
کوه ها تأثیر غیر‌مستقیمی بر زندگی مردم دارند، کوه ها تأمین‌کننده اصلی آب شیرین در کشور هستند و نه‌ تنها از طریق جاری‌شدن رودخانه‌ها بر سطح شان بلکه با تصفیه آب‌های زیرزمینی از طریق فیلتر‌های طبیعی، آبی با بهترین کیفیت در اختیار مردم قرار می‌دهند که اگر همین یک خاصیت آنها را در نظر بگیریم، بیشتر مراقب آنها خواهیم بود. وقتی پوشش گیاهی کوهستان‌ها تخریب شود، بسیاری از عملکردهای کوهستان مختل خواهند شد که یکی از آنها همین وظیفه است. در چنین شرایطی، می‌توان گفت ممکن است کوه‌ها به جای منبع برکت و زندگی، تبدیل به تهدیدهای بزرگی شوند و مخاطراتی مانند سیلاب‌ها را به‌راه بیندازند.
ذکر این نکته ضروری است که حیات کشور ما به‌دلیل پراکندگی بسیاری از منابع طبیعی تجدیدپذیر نظیر جنگل‌ها، مراتع و حیات وحش و همچنین تجدید‌ناپذیر همانند معادن در حوزه کوهستانی به ‌شدت به کوه‌ها وابسته است. در روزنامه وقایع اتفاقیه آمده است که«کوه‌ها مظلوم هستند. سرد و محکم، سر جایشان نشسته‌اند و کسی به ذهنش هم نمی‌رسد که چیزی، یارای آسیب‌زدن به آنها را داشته باشد؛ حتی اگر مواد منفجره، گوشه‌ای از اندام تنومندشان را از بین ببرد، کسانی که از دور نگاه می‌کنند وقتی قله را سر جایش می‌بینند، امکان ندارد که بفهمند چه بر دل آنها رفته است. رودخانه‌ها وقتی زمانه به آنها سخت می‌گیرد، رو به خشکی می‌روند؛ شاید هم قهر کنند و دیگر لب تشنه خاک را سیراب نکنند. درخت‌ها هم که با کوچک‌ترین تشری به زردی می‌زنند و حساب کار را دست مردم می‌دهند اما کوه‌ها از سنگ‌ هستند و کمتر کسی می‌داند که سنگ هم تا یک‌جایی، می‌تواند تحمل کند و بعد از هم می‌پاشد.» به رغم اهمیت کوهها در زندگی مردم استان کویری کرمان، متأسفانه پدیده کوه خواری، پدیده تازه ای نیست و هر روز شاهد تخریب کوههای این استان معدن خیز توسط برخی افراد هستیم. همگان نیک می دانیم که استان کویری کرمان سالهاست که با مشکل بی آبی دست و پنجه نرم می کند و بسیاری از رودخانه های این استان پهناور در اثر خشکسالی و سد سازی ها خشکیده اند.
هر گاه از محرومیت استان کرمان سخن به میان می آید بی شک نگاه ها به سمت ‘جنوب’ می چرخد و صدای خروشان هلیل، موسیقی آرام بخش مردمان محرومی است که اقتصاد و معیشت شان عمدتا بر پایه کشاورزی است و نبض زندگی مردم جنوب در دستان هلیل زیبا و نا آرام می تپد، اما شنیده ها حاکی از این است که برخی از افراد آگاهانه و شاید هم ناآگاهانه کمر همت به نابود کردن سر منشا اصلی اب هلیل رود و اب شرب شهرهای جنوبی یعنی کوه های معروف هنزاکو(بحراسمان) بسته اند.
شنیده ها حاکی از این است که اینبار برخی از افراد قصد دارند دست بر گلوگاه هلیل و اب شرب مردم بگذارند و برای تخریب کوه هنزاکو در بحراسمان( مهم ترین سرچشمه ها هلیل ) معادن سنگ آهن آن را بهانه کرده اند. اگر مجوزات استخراج معدن کوه هنزاکو صادر شود به زودی صدای مهیب و نازیبای ناشی از انفجارات اکتشاف معادن با صدای زیبا و خروشان آب هلیل رود در هم می آمیزد و موسیقی مرگباری را پدید خواهد آورد. در هم آمیختن این دو صدا با هم خبر از آلودگی آب آشامیدنی و کشاورزی برای روستاههای پایین دست هلیل و مردم هفت شهر جنوبی خواهد داشت و اگر دقیق شویم می بینیم که مواد شیمیایی ناشی از این انفجارها مسیر رودخانه اب را آلوده خواهد کرد. شاید آنان که چشم به سود بادآورده معادن دارند، از تبعات مسمومیت غذایی و آب آشامیدنی هفت شهر جنوبی استان بی اطلاعند و بی شک از تأثیر این آلاینده ها بر جالیزارها خبر ندارند چرا که اگر بدانند خشکاندن و یا آلوده نمودن آب این رودخانه ضمن خسارت جبران ناپذیر بر اقتصاد هفت شهر جنوبی استان و تهدیدات زیست محیطی، سلامت غذایی خودشان و مردم را به خطر می اندازد، دست به چنین عملی نخواهند زد. راه پیدا کردن به دل کوه یا کندن زیر زمین همراه دستاوردهای خود، از دست داده هایی نیز دارد، آن هم وقتی محیط زیست به چشم نیاید. اکتشاف، استخراج، حمل و تخلیه مواد معدنی با فرسایش خاک، آلودگی هوا، آب و تهدید زندگی حیوانات به نوعی ردپای خود را بر پیکره طبیعت باقی خواهد گذاشت. البته در منطقه بحراسمان بیش از هفتاد نقطه معدنی وجود دارد، مشخص نیست چرا برخی ها ۶۹ معدن دیگر که اسیب انها به محیط زیست و اب کمتر است را ول کرده و چسبیده اند به همین یک کوه معدنی که سرمنشا اب هلیل و تامین کننده اب شرب مردم است؟ اگر مردم جنوب و یا حتی کاشفان و بهره برداران

معادن، صدای رسای روزنامه نگاران، رسانه ها و دلسوزان محیط زیست و هلیل را بشنوند و بدانند که ممات و حیات شان در گرو حیات این کوه و حیات هلیل است، بی شک جلوی تخریب این کوه را خواهد گرفت و از هر گونه اقدامی در این راستا جلوگیری خواهند کرد. در اینجا از رسانه ها، روزنامه نگاران، کارشناسان محیط زیست و اب، دانشگاهیان ، تشکل های مردم نهاد و … انتظار داریم با دقت و دلسوزی بیشتری به این مسایل نگاه کنند و قبل از هر گونه اقدامی جلوی این گونه مسائل را بگیرند .