هیچ برگی از تاریخ ایران زمین نیست که خطی شعر بر آن نگاشته نشده باشد، از مناجات های زرتشت پیامبر با اهورامزدا تا سروده های پست مدرن براهنی همه جا شعر است و شعر.در بین ملل و فرهنگهای پهنه‌ی گیتی کمتر مردمی را میتوان یافت که تا بدین حد به شعر پرداخته و چنین گنجینه غنی و گرانبهایی را با این عظمت به یادگار گذاشته باشند.ما دین و مذهب ،قهر و آشتی ،شادی وغم و مدح و ملامتمان را سروده ایم.در هر دورانی هر کجا ظلمی بر مردمان رفته است فریاد اعتراضمان را نه با شمشیر که با قلم بیان کرده ایم ما شعر را از لای‌لای‌مادرانمان در گاهواره آغاز کرده ایم ‌و با مرثیه های پر سوز وگداز به گور می‌بریم.

یکی از ارکان هویت و مهمترین سلاحمان شعرهایمان بوده و هست بی جهت نیست که در پهن دشت ایران هر گاه دشمنی تاخت و بر ما چیره شد اول قلم شکست ،چونان که در یورش خانمان برانداز مغول همراه با ملک ایران کاخ سخن را نیز نابود کردند ،اما غافل از این که ققنوس شعر پارسی دوباره سر از اتش برمیدارد و در آسمان تاریخ ادب پرواز میکند .

اگر امروز علی رغم توحش و ددمنشی انسانها در گوشه گوشه دنیا مردمان ایران زمین در اندیشه صلح و انسانیت هستند این طبع ملایم و این روح انسانی را وامدار همین فرهنگ غنی و ناب هستیم .

هم اینک ۲۷شهریور روز درگذشت شهریار روز ملی شعر و ادب پارسی است اما انتخاب این روز به عنوان روز شعر و ادب همواره محل بحث و اختلاف بوده است ،چرا که گروهی بر انند که با وجود ستارگان فروزنده ای همچون حافظ و سعدی و فردوسی انتخاب چنین روزی به عنوان روز شعر و ادب زیبنده نیست.

اما فارغ از این قال و مقال شاعران و ادبا نباید از خاطر ببریم که شهریار شعر ایران زمین که بود؟شاعری نازک طبع و توانمند که هر چه سرود از دل برآمده بود و لاجرم بر دلهایمان نشست ،و همین خاصیت موجب شد که اشعارش مورد توجه عام و خاص باشد و از روستا زاده ترک زبان آذربایجان تا بزرگترین پژوهشگران و کارشناسان زبان فارسی کلام شیوایش را بستایند .

دیگر وجه ممتاز شعر شهریار تنوع در زبان ،سبک و موضوع است شهریار به دو زبان ترکی و پارسی و در قالبهای گوناگون طبع آزمایی نموده و به حق موفق هم بود است،شهریار در باب موضوع نیز در بند یک مضمون نمانده است.

به راستی که عاشقانه های شهریار تبلور حقیقی احساس درونی اش بوده است کیست که شعر ((آمدی جانم به قربانت ))و یا ((ای وای مادرم ))را بخواند و دچار تأثر و هیجان نشود و از عمق جان با سراینده همدلی نکند ؟

شهریار با وجود آنکه شاعری عاشق پیشه بود هیچ گاه از جنبه های اجتماعی و فلسفی و عرفانی شعر غافل نماند و هیچ زمان در شعر خود وطن و وطن دوستی را فراموش نکرده است و همواره پیشگام داد خواهی و آزادی طلبی بوده است . شعر شهریار به سبب غنا و نفوذ کلام مرز های قلمرو زبان پارسی و ترکی را در نوردیده و به زبان های گوناگون ترجمه شده است در هر جای عالم نام شعر پارسی که به زبان می‌آید در کنار نام آورانی همچون حافظ و فردوسی …شهریار نیز میدرخشد. امروز هم علی رغم تمام بی مهری های تجدد خواهان و نوگرایان که به عمد میخواهند تاثیر شهریار در جریان شعر معاصر را نادیده بگیرند و بر طبل اختلاف او با نیما بکوبند نباید فراموش کنیم که شهریار انسانی وارسته و به دور از تعصب بود که به واسطه درد ها و ترس‌های مشترکشان در مقابل کهنه پرستان و کوته فکران و وابستگان قدرت تمام قد به دفاع از افسانه‌ی نیما پرداخت و از جریان تازه شعر در ایران حمایت کرد هر چند که خود هیچ گاه نتوانست در این قالب تازه توفیقی به دست اورد اما موجب نشد تا او همچون سایرین به اختلاف برخیزد و مانع تراشی کند .در پایان به پاس رنج و درد مشترکشان این شعر را تقدیمتان میکنم

محیا احمدی