به گزارش سایت کنارصندل، نشریه کلام روز در تحلیلی نوشت:

دستیابی به سطوح بالاتر از شاخص هایی که نشانگر سطح رفاه اجتماعی و کیفیت زندگی شهروندان است، دولت ها و مسئولین برنامه ریزی کشورها را وادار می سازد تا درجهت اهداف توسعه جامعه گام برداشته و با کشورها به رقابت بپردازند.
این شاخص هر ساله توسط سازمان های بین المللی اعلام شده و بر همان اساس رتبه و سطح توسعه یافتگی هر کشور مورد ارزیابی قرار می گیرد.
اهمیت سلامت و بهداشت منابع انسانی از یک سو و استقرار سلامت در اصول بنیادین توسعه از سوی دیگر باعث شده بخش عمده ای از شاخص های توسعه ای که توسط برنامه ملل متحد برای توسعه کشورها و بانک جهانی برای دستیابی به اهداف توسعه هزاره ملل متحد معرفی شده اند و در برگیرنده شاخص های سلامت می باشند.
شاخص سهم سلامت از GDP که از شاخص های توسعه اجتماعی است و نشان دهنده اهمیت سیاستگذاران به بخش سلامت و اختصاص درصد معینی از منابع و بودجه کشور به این بخش می باشد.
سوالی که به ذهن می رسد این است که آیا هرچه اعتبار مالی بخش سلامت افزایش یابد ،سایر بخش های سلامت تنها با تخصیص منابع ،ارتباط مستقیم دارد؟
باید بدانیم که سه شاخص یعنی سهم سلامت از GDP ، امید به زندگی و شاخص توسعه انسانی در کنار هم باید بررسی شوند.
بر اساس گزارش بانک جهانی ملل متحد، برخی کشورها نظیر مالزی و آذربایجان با سهم کمتری در هزینه های بهداشت ودرمان به سطح بالاتر در توسعه انسانی دست پیدا کردند و برعکس کشورهایی چون نیجریه به رغم صرف هزینه های بالاتری در سلامت نسبت به کشوری مانند پاکستان ، سطح پایین تری از توسعه انسانی را دارا گردیده است.
همچنین کشور آلمان با اینکه سهم هزینه های بهداشتی و درمانی بیشتری در تولید ناخالص داخلی نسبت به نروژ دارد ،از توسعه انسانی پایین تری برخوردار شده است.
شاخص توسعه انسانی HDI که از سال ۱۹۹۰ به عنوان اصلی ترین معیار توسعه یافتگی از سوی سازمان ملل معرفی گردید ،توسعه انسانی را ناشی از سه شاخص :«امید به زندگی سالم ، آموزش و تولید ناخالص داخلی َ»دانسته است.
همچنین شاخص های توسعه شهری را نیز بر پایه « شاخص اجتماعی ،شاخص کالبدی و شاخص خدمات شهری » بنا نهاده است.
شاخص های اجتماعی شامل تعداد شاغلین ،تعداد خانوار ،با سوادان ، محصلین و …و شاخص های کالبدی شامل تعدا پروژه های عمرانی ،مساحت معابر، احساس بافت فرسوده و … هستند که در جایی دیگر باید به آن پرداخت . اما آنچه که باید به آن پرداخت ، شاخص خدمات شهری است که براساس اولویت بندی بانک جهانی توسعه ملل متحد،موجب توسعه شهر ودر نهایت یک کشور می شود بترتیب اهمیت عبارتند از:
۱-امنیت عمومی
۲-تعداد کتابخانه و سالن مطالعه
۳-تعداد مراکز آموزشی(مدارس و دانشگاه‌ها )
۴-تعداد مراکز تفریحی (تفرجگاههای طبیعی مثل دریا و جنگل و کویر،و تفرجگاههای مصنوعی مثل پارک ها)
۵-تعداد مراکز ورزشی
۶-تعداد پارکینگ
۷-تعدا فرهنگسرا و سینما
۸-تعدا خودروی آتش نشانی
۹-تعداد بیمارستان
و …
با این مقدمه به می خواهم به مطلبی بپردازیم که انگار به هیچ یک از شاخص های فوق در آن توجهی نشده است.
چندی پیش در یکی از سایت ها، خبری را خواندم که برایم تأمل برانگیز بود.در خبر چنین آمده بود:»احداث بیمارستان تخصصی ۲۶۰ تخت خوابی با حضور مسئولین شهرستان در جیرفت آغاز شد.» خبری خوش و غرور آفرین که آرزوی بسیاری را برآورده می کرد. دراینکه یکی از نیاز های هر شهری داشتن یک بیمارستان مجهز و بزرگ است ، تردیدی نیست،من هم مثل بسیاری خوشحال شدم . اما وقتی به عکس محل احداث بیمارستان دقت کردم ، خشکم زد. محل احداث بیمارستان ،انگار کنار ساختمان هتل ناجی بود. برای اطمینان به محل رفتم و با نهایت تأسف دیدم ، درست است…
جایی که قرار بود روزگاری بزرگترین شهربازی جنوب استان شود ،امروز قرار است تبدیل به بزرگترین بیمارستان شود.!!!!
از گاندی -رهبر فقید هند-خواستند تا برای افتتاح بیمارستانی در دهلی حضور یابد . پاسخش اینچنین بود: «هرگاه خواستید ورزشگاهی را افتتاح کنید ،دعوتتان را می پذیرم.»
حال چند سوال:
آیا برای احداث بیمارستان در چنین مکانی تحقیقات میدانی با اهل فن صورت گرفته است؟ وقتی می گویم اهل فن ،کارشناسان ساختمانی نیست.
مثلا با مدیران آب منطقه ای و اینکه آیا زباله های دفعی بیمارستان به آب زیر زمینی آسیب نمی رساند و موجب آلودگی آن نمی شود؟ که اگر چنین اتفاقی آن هم در نزدیکی زون آبی رخ دهد فاجعه ای عظیم خواهد بود.یادمان باشد سلامت مردم را به خطر نیندازیم که جایی برای درمانشان بسازیم.
یا مسئولین فرهنگی منطقه ، هیچ دقت کردید جایی که قرار است بیمارستان احداث شود، کنار یک هتل تالار است. تالاری که قرار است مراسم جشن و شادی در آن برگزار شود. آنوقت در مقابل بیمارستانی که تابلوی بوق زدن ممنوع نصب می کنند، برای رفاه حال بیماران!! چگونه می توان مانع بوق زدن ماشین عروس و داماد شد؟

اگر با کارشناسان راهنمایی و رانندگی مشورت می شد ،حتما آنها هم بر این عقیده بودند که نمی شود چندین مأمور را استخدام کرد و در اولین و زیباترین شب زندگی یک زوج جوان ،آنها را با جریمه به خانه بخت فرستاد.
نوجوانان و جوانانی که تنها زمان تخلیه انرژیشان در شهری که فضای تفریحی مناسب و کافی ندارد ، همین مجالس عروسی است را چگونه باید محدود کرد که فشفشه به هوا نفرستند و شادی نکنند؟حتما باید چند مامور نیروی انتظامی هم برای آنجا استخدام کرد!!! و یا باید محدودیت زمانی برنامه ای برای هتل از سوی اماکن تدوین نمود.
راستی … داغ پدری که بخواهد برای عروسی فرزندش در محوطه تالار ساز و دهل راه بیندازد را کجای دلمان بگذاریم؟
به نظر می رسد باید فاتحه تنها هتل زیبای شهرمان را هم خواند و به همان بیمارستان واگذارش کرد. آنوقت اگر قرار باشد چهار نفر مسافر و توریست وارد این شهر شوند ، آن هم برای دیدن بناهای باستانی والبته نقاط زیبا و دیدنی شهر!!!! وبخواهندچند روز در این شهر اقامت کنند ، یک هتل آبرومند هم نداشته باشیم.
اصلا آیا توجه شده که توسعه صنعت توریسم ،هم باعث رونق اقتصادی و هم توسعه انسانی و هم سلامت اجتماعی می شود و یکی از زیر ساخت های اصلی آن داشتن هتل هایی درخور و شایسته است؟
نمی دانم به مسیر پر تردد خودروهای سنگین با آن ترمز های وحشتناک و هول انگیز توجه شد یا خیر؟توقع اینکه بیماری در چنین فضای پر هیا هویی جان سالم به در برد ،توقعی گزاف است.
آیا فکری به حال پارکینگ خودروهای ملاقات کنندگان بیماران از یک سو و میهمانان مجالس از سوی دیگر شده است؟ یا باز هم آزمون و خطا؟ اول ساخته شود ،بعد فکری خواهد شد!
آیا نمی شد فضای دیگری را برای ساخت بیمارستان در نظر گرفت؟
از این ها که بگذریم راه توسعه سلامت شهر ،پیشگیری است ، نه درمان.
وقتی کودک و نوجوان ما فضایی برای تحرک و شادابی نداشته باشد بطور قطع و یقین در سنین بالاتر دچار آسیب های جسمی و روانی خواهد شد.این را همان پزشکانی می گویند که قرار است روزی در همان بیمارستان به مداوای افرادی بپردازند که سلامتشان با ساخت بیمارستان بجای شهربازی غصب شد.
اگر شهروند تحرک و نشاط داشته باشد ، سلامت را هم در پی خواهد داشت.
مسئولین محترم شهری-نمایندگان محترم سه قوه در شهرستان جیرفت«نماینده مردم در مجلس شورای اسلامی،فرماندار و رئیس دادگستری»، اعضای شورای شهر، متولیان واگذاری زمین، وعاظ و متولیان فرهنگی و ورزشی… و همه و همه ی آنهایی که به سلامت جسم ، روح ، روان و اخلاق در شهر می اندیشید ، لطفا اندکی تأمل.

هرچند که می دانم نیت مسئولین خیر بوده است، ولی امیدوارم برگردند و به راهی که در جهت نیت خیرشان رفته اند نگاهی دوباره بیندازند.
پدران و مادران !! در این دوران اسارت شبکه های مجازی و برنامه ها و بازی های رایانه ای ، کودکانمان نیاز به تحرک دارند. مگر فرزندانمان چه کمتر از ساکنین شهرهایی به مراتب کوچکتر از شهر ما دارند که نباید یک شهر بازی مستقل داشته باشند.

مبادا روزی برسد که کودکان ما و نسل آینده ، ما را مورد سرزنش قرار دهند که آنها را از حق مسلمشان محروم کرده ایم.
آنچه که گفته شد به این معنی نیست که با ساخت بیمارستان مخالفت شود ،و البته مایه مباهات هم خواهد بود، ای کاش محلی دیگر را برای احداث این پروژه عظیم در نظر می گرفتید .
بیاییم پیش و بیش از آن که به درمان فکر کنیم ،به سلامت و راه های آن بیندیشیم.

عباس حسین پور رباطی