۲۰هزار میلیارد برای بی خانمانی ۱میلیون نفر در جنوب استان کرمان
به گزارش سایت کنارصندل، جمیله اسکندری در یاداشتی نوشت:
یکی از بزرگترین طرح های انتقال آب کشور در استان کرمان طرح انتقال آب از سد صفارود به شهر کرمان با تونلی به طول ۳۸ کیلومتر در حالی اجرایی و عملیاتی شده است که جنوب کرمان به عنوان حوزه آبریز این سد در خط قرمز کم آبی و بحران قرار دارد و این در حالی است که برای احداث این تونل در قرارداد اعتباری اولیه ۶۱۰ میلیارد تومان در نظر گرفته شده و برای اتمام کل پروژه انتقال آب حدود دو هزار میلیاردتومان اعتبار برآورد شده است.
پروژه ای که قبل از این که کار کارشناسی و علمی بر روی آن انجام شده باشد تحت تاثیر عوامل قدرت و ثروت در مرکز استان به خورد وزارت نیرو و دولت داده شده و حالا انتقال آب از منطقه ای اجرایی و عملیاتی شده که خود با چالش جدی آب روبرو بوده و هست و حتی بیش از ۵۰۰ روستای آن فاقد آب آشامیدنی سالم و بهداشتی هستند و کسی برای آنها دل نمی سوزاند.
هرچند که دولت وظیفه دارد، برای مردمی که در سطح کشور، زندگی می کنند، آب شرب تامین کند اما انگار برای تهیه آب شرب نباید هیچگونه تدبیری اتخاذ شود و دولت بر خلاف عنوان تدبیر و امید ، با بی تدبیری ، یاس و ناامیدی را در دل مردمان جنوب کرمان به ارمغان آورده و کمر همت به بی خانمانی آنها ، آنهم با هزینه بسیار هنگفتی بسته است و نه تنها قرار نیست در رفتار خود تجدید نظر نماید و این عملیات را به دور از هر گونه تصمیمات غیر اصولی و فشارهای اصحاب قدرت بلکه با نظریه کارشناسی بررسی نماید، بلکه بر عکس، شاید هم مردمان درد کشیده همیشه باید فدایی اصحاب قدرت و ثروت باشند و هزینه بیت المال نیز مختص آنان است!؟
پروژه ای که علاوه بر بی خانمانی و آوارگی مردمان جنوب کرمان تاثیرات منفی بسیار شدید در اقتصاد کشور خصوصا غذای تازه و سفره های رنگین مردمان کشور خواهد داشت ، چرا که جنوب کرمان قطب تولید محصولات استراتژی کشاورزی و رتبه های مهم تولید در بحث خرما(سالانه ۲۰۰ هزارتن)، مرکبات، محصولات گلخانه ای و محصولات خارج از فصل(نظیر؛ سیب زمینی و پیاز) دارد و در صورت اتمام پروژه انتقال آب، کشور را مبدل به وارد کننده محصولات کشاورزی می نماید.
پروژه انتقال آب سرشاخه های هلیل بدون مطالعات زیست محیطی ، اقتصادی اجتماعی امنیتی و به منظور پروژه های صنعتی و گردشگری و می باشد و طرحیست که جنوب کرمان و تالاب جاز موریان را به کلی خشک نموده و به کانون ریز گردهای نیمه جنوبی کشور تبدیل خواهد نمود و نقطه پایانی بر تمدن و فرهنگ ۷۰۰۰ساله ایران ، و مغایر با بند ۴ سند چشم انداز توسعه ایران در سال ۱۴۰۴ در زمینه داشتن محیط زیست مطلوب می باشد و علاوه بر آن عواقب آن گریبانگر دولت و ملت ایران در آینده خواهد شد و هزینه های مالی و امنیتی جبران ناپذیر بر نظام اسلامی تحمیل خواهد نمود که شاید در آن موقع دیگرخیلی دیر شده باشد.
نشریه سکوت شماره ۳۲
