حمیدرضا واحدی سردبیر نشریه “سفیران جنوب کرمان” در سرمقاله شماره سوم این نشریه نوشت:
ای مالک! از لغزش هر لغزشکار که بخشیدی پشیمان مباش و هر که را به عقوبت کشیدی شادی مکن.
ای مالک! از خشم ملت بترس که نمونه ای از خشم خداوند قهار است.
ای مالک! رعایای تو از عیب منزه نیستند ولی حق توست همچون پدری مهربان بر نقایص اولاد خود پرده کشی.
ای مالک! بر راز مردم حریص مباش.
مالکا! هیچ می دانی آنجا که اکنون با سیطره ی تو اداره می شود کجاست؟ آنجا کشور مصر و سرزمین فراعنه است. نکند که این حشمت تو را به فراموشی آورد که تو مالک پسر حارثی.
ای مالک! می دانی که محبوب ترین صفتها برای یک زمامدار در همه ی حال چیست؟ آنکه همواره میانه رو باشد.
با این مقدمه کاش در جامعه ی اسلامی ما که میراثش تشیع علوی ست، هر کارگزاری را که قرار است صاحب منصبی گردد، با فرمان علی (ع) به مالک اشتر(هنگام اعطای فرمانروایی مصر) امتحان می کردیم.
امام وقتی کار را بر محمدبن ابی بکر دشوار دید مالک را به سرزمین بزرگ مصر فرستاد و فرمانی را در قالب نامه برایش نوشت که یکی از اسناد سیاسی حقوق اسلامی آنهم در عصر جاهلیت بود و نشان از رویکرد مترقی امام (ع) به مقوله ی حکومت داشت.
با این فرض که فرامین مدیریتی مولا را به دولتمردان مان یادآور شدیم، چقدر در حین کار نظارت بر شیوه های مدیریتی شان داریم تا هوای نفس از راه به درشان نکند؟
چقدر حساب می کشیم از کارگزاران مان؟ دست چند عقیل را به آهن تفتیده از بیت المال کوتاه کردیم؟
اگر امام علی (ع) امروز حاکم جامعه ی ما بود، چند درصد از مدیران ما را ابقا می کرد و چند درصد را برکنار و توبیخ می کرد؟
دورترین و ضعیف ترین شهروند جامعه اش امنیت داشت و نزدیک ترین کسانس زهره ی زیاده خواهی نداشتند. علی(ع) خودش را خط قرمز نمی دانست.
علی از مهر و جود و عدل و اخلاق و … چنان جامعیتی داشت که الگوی غیر مسلمان هم می تواند باشد. حتی الگوی انسان بی دین هم می تواند باشد.
امام علی (ع) هر گاه انحرافی از دولتمردان مشاهده می کرد مصالح و حقوق جامعه ی اسلامی را به حیثیت یک دولتمرد خطاکار گره نمی زد و بیم آن نداشت که اعتبار حکومت اسلامی مخدوش شود.
کاش نهج البلاغه را بیشتر می خواندیم. کاش فرمان علی به مالک سند بالادستی همه دولتمردان مان می شد.
کاش …