حمید شهریاری سردبیر نشریه اقتدارجنوب در یادداشتی تحت عنوان انتصاباتی با سنجش چَکی بَلوچی نوشت:

دو دهه ای است که بومی گرایی از اولویت ها اصلی ما در پروسه ی انتخاب و انتصاب مدیران ادارات مطرح می شود.

و در این نگاه ، بومی بودن از شرایط اصلی مدیران برای ورود به چرخه انتصابات اداری توصیف و تعریف می شود.

آغاز روند بومی گرایی درکهنوج بااین مفهوم و ساختار معنایی، از انتخابات مجلس پنجم سال ۱۳۷۴ بود. و از آن پس هرچه بیشتر پیش آمدیم عامه پسند تر و همگانی تر و بر تب ضرورت و شدت لزوم آن مدام افزوده شده است . چنان که از انتخابات مجلس ششم به بعد تا امروز، همیشه به عنوان یکی از شرایط مهم در رای دادن حتا از جانب نخبگان مطرح شده است.

تا امروز ارجحیت بومی گرایی در همه ی مفاهیم رایج وعرفی در انتصابات مدیران ادارات، از جانب افرادی از هر دو جناح اصلاح طلبان و اصولگرایان تبلیغ می شود. همواره در این راستا تلاش می شود بر بوم گرایی، ریختی منطقی و رختی نیکو بپوشانند.

غافل از اینکه در اولویت قرار دادن بی چون وچرای بوم گرایی با ظهور پیامدهای ناخجسته ای بنام‌ قوم گرایی وقبیله سالاری مواجه می شویم…چنان که دراین یک دهه اخیر، قوم گرایی و قبیله سالاری به گفتمان اصلی تبلیغات در روند انتخابات جنوب استان تبدیل شده است. حتا برگزاری خود انتخابات بدون اندیشه به به مصونیت یا تاثیر از تقرب به قوم سالاری، همراه نبوده است.

با وجودی که خردمندان و فرهیختگان جامعه جنوب همواره به خطرات قبیله سالاری و قوم گرایی در انتخابات و انتصابات هشدار داده اند و همواره شایسته سالاری را بجای رویکرد بومی گرایی سفارش می کنند، اما این روندعامه پسند ، عمومی تر شده است.

متاسفانه برای تغییر گفتمان های زیانبخش قوم گرایی که امروزه سیر صعودی به سمت افراطی دارد، هیچ برنامه و روندی جهت تغییر یا سامان بخشی از جانب ادارات مربوطه و متولیان فرهنگی یا از جانب شوراهای فرهنگ عمومی شهرستان های ما دیده نمی شود .

اشعار پرشمار قوم گرایی و ایده های ناسنجیده قبیله سالاری در کنار روند پرهزینه سردار۵سازی های قبیله ای و نشست ها و جلسه های بیله ای ، راه بسوی پس از فردایی است که به ناکجا آبادی می‌ رسد که ترک نیزه و عرب نی انداخت.

تا حدود اواخر دهه هفتاد، پر رنگ کردن نگاه‌های قوم گرایانه و کاربردن موضوعات قومیتی و تبلیغ بومی گرایی در نوشته‌ها و سخنرانی ها به شدت پرهیز می شد‌‌‌ و یا اینکه از جانب فرهیختگان نهی می شد.

واما هم اکنون شعارهای بومی‌گرایی به قبیله سالاری انجامیده است انتصابات و همه ی انتخابات های ما که می بایست براساس شایسته سالاری و تحت تاثیر ارزش‌ها ی مذهبی و معنوی و ملی و عقلانی باشند، از جانب کاندیدا ها ویا ستادهای تبلیغاتی بیشتر بر مدار. آمار و ارقام و نفوذ و رویکرد های قبیله‌ای تنظیم می شوند.

و چنانکه در انتصابات یکسال اخیر جنوب استان به تجربه در یافتیم به پشتوانه بیانه های بیله ای و اقبال قبیله ای ، از جانب برخی افراد لجوجانه بر ضرورت بومی گرایی انتصابات اصرار داشتند که در نتیجه روندی دیدیم ، که از بومی بودن به جناح و قبیله راه می یافت.

امروزه هم که این طیف با همان نگاه خود محوری و سنجش چکی بلوچی بر انتصابات با اولویت بومی گرایی اصرار می ورزند که در دایره المعارف افکارشان وفرهنگ نامه کردارشان، مراد از بومی بودن را معنایی جز شخص هم جناحی و سپس هم قبیله ای نمی یابیم. ازاین دو معنا چون بگذرد ، به مفهوم انتصاب کسی توصیه پذیر ، بر مسند اداری تعریف می شود.

از دیدگاه های خردگرا و منطقی ، بومی گرایی وقتی در خور تکریم است که گزینه ای دوم پس از شایسته سالاری باشد.

یعنی یک چهره بومی به پشتوانه شایستگی های منبعث از تخصص و تعهد و توانمندی هایش، برتری می یابد و در اولویت باشد. و در هنگامه انتخابش برای مدیریت اداره ای، از میان چندین گزینه برتر، بر پایه شایسته سالاری در اولویت انتصاب ها است.