اسفند سال ۱۳۷۷ اولین دوره انتخابات شوراهای شهر و روستا در ایران برگزار شد و سید محمد خاتمی رئیس جمهور وقت و رئیس دولت اصلاحات اجرایی کردن اصل یکصد قانون اساسی یا همان نهاد شوراها را از افتخارات خود ذکر کرده است و امید ان می رفت که این نهاد مردمی یا به قولی پارلمان شهری بتواند در تصمیم سازی و تصمیم گیریهای شهری دخیل باشد و گره ای از مشکلات مردم را باز کند.

گر چه نمی شود تصمیم گیریهای مثبت شوراهای شهر و روستا یا همان پارلمان شهری را نادیده گرفت اما انچه مسلم است غالب تصمیمات بر مدار بی تدبیری و یا دیکته از طرف شهرداران بوده و زیربنا و پشتوانه فکری و علمی نداشته است و هر چه از دوره اول شوراها فاصله گرفته ایم این امر به بی راهه تر رفته است.

ناظران اجتماعی هم بیشتر از انکه شوراها را مفید در تصمیم گیریها بدانند نهادی درگیر در سیاست و اقتصاد می دانند و فارغ از خصایص مردمی بودن، دامنشان نیز به فساد و رانت الوده شده و به یکباره وظایف خود را فراموش کرده اند شوراهایی که هیچ نمودی از حضورشان نه در فرهنگ و اقتصاد شهری و نه در مدیریت شهری و شهرسازی یافت نمی شود.

اینکه کجای کار لنگ میزند را باید متولیان و ناظران این نهاد پاسخش را به مردم بدهند تا ولی نعمتان این نظام و انقلاب که مردم هستند بدانند حضورشان در انتخابات شوراها می تواند تغییرات مثبتی را ایجاد نمایدهر چند که اکثریت مردم بر این باورند که سایه گران شوراها بر سر شهر و شهرداری به غیر از تحمیل بودجه های گزاف و ایجاد فضای نامتوازن شهری و عقب ماندگی چیز دیگری به ارمغان نداشته است.

شیرین اقلیما