اوقات شرعی به زمانهای مشخص و دقیقی از شبانه روز گفته می‌شود که شخص دین‌دار در آن زمان رفتار دینی زماندار خود را انجام می‌دهد. محاسبه دقیق زمانهای شرعی از دیرباز نزد منجمان رایج بوده‌است.
در دین اسلام اوقات شرعی به این زمانها اطلاق میشود:
سحر زمان بعد از نیمه شب و قبل از آغاز صبح است. روزه گیرندگان در این هنگام غذا می‌خورند که به آن سحری می‌گویند.
صبح زمان صبح شرعی از آغاز سپیده‌دم است تا طلوع خورشید. اذان در آغاز صبح خوانده می‌شود و خواندن نماز صبح تا طلوع خورشید مجاز است. روزه گیرندگان قبل از اذان صبح مجاز به خوردن و آشامیدن و کارهای دیگر هستند.
طلوع خورشید لحظه دیدن خورشید در هر سرزمین است.
ظهر هنگامی که خورشید در وسط آسمان قرار گیرد. در این هنگام اذان ظهر و نماز ظهر خوانده می‌شود.
عصر حدود چهار ساعت پس از ظهر است. اذان عصر وقت فضیلت نماز عصر است و نماز عصر را می‌تواند مکلف از بعد از نماز ظهر تا غروب خورشید بخواند.
غروب خورشید هنگامی که خورشید از دیده در مغرب پنهان می‌شود.
مغرب پس از غروب خورشید زمان مغرب است و اذان مغرب خوانده می‌شود و نماز مغرب. روزه گیرندگان در این هنگام غذا می‌خورند که به آن افطاری می‌گویند.
عشا پس از مغرب و قبل از نیمه شب است و در آن اذان عشا و نماز عشا خوانده می‌شود.
نیمه شب زمان میانه از اذان مغرب تا اذان صبح است. نماز عشا باید قبل از نیمه شب خوانده شود.

منبع:

مرکز تقويم موسسه ژئوفيزيک دانشگاه تهران