جاده بی‌سرانجام

بعد از آب و غذا، راه‌های ارتباطی اصلی‌ترین نیاز بشر از دیرباز تاکنون بوده و همۀ تمدن‌ها و تجمع‌های انسانی در حاشیۀ رودها و راه‌ها شکل گرفته‌اند، اما راه هم مانند همۀ ساخته‌های دست بشر، طی هزاره‌ها و سده‌های گذشته تکامل یافته و از معابر مالرو و باریک خاکی و سنگی به اتوبان‌های پهن پیکر و چند بانده با امنیت و امکانات متنوع تبدیل شده است، اما با کمال تأسف و در شرایطی که بیشتر کشورها در حال گذراندن اتوبان‌ها از دل اقیانوس و سفر به مریخ هستند، در کشور ما برخی راه‌ها با هشتاد سال قبل تفاوتی نکرده‌اند و با وجود چند صد برابر شدن ترافیک؛ این معابر باریک و پر پیچ، روزانه باید شاهد هزاران ارابۀ مرگ باشند، یکی از این محورها که چندین دولت و رئیس‌جمهور و ده‌ها پیمانکارِ لندکروزر سوار را به خود دیده و هنوز همانند کلافی سردرگم به نتیجه‌ای نرسیده، محور جیرفت به سه‌راهی بم است که در طول سال خصوصاً پیک برداشت محصولات کشاورزی جنوب؛ یعنی در اواخر زمستان و بهار به یک پارکینگ طولانی از کامیون، کامیونت و تریلر‌ها بدل می‌شود که چند سالی است علاوه بر این، تریلرهای حمل بار رانندگان افغانی نیز بر آن اضافه شده است. بدون اغراق می‌توان گفت که در این ایام یک خودروی سواری یا حتی یک خودروی امدادی گاهی باید بیست کیلومتر در صف واگن‌گونۀ کامیون‌ها محبوس شود و بعد از دو ساعت، توان خلاصی پیدا کند که این حجم ترافیک و بن‌بست مسیر به کرات منجر به حوادث تلخ و دردناکی گردیده و وجب به وجب این مسیر با خون عزیزانی رنگین شده است، آری مسیر عبوری فعلی در حکومت قبل با بیل، کلنگ و دینامیت احداث گردیده، اما متأسفانه با وجود اعتبارات سالیانه و مناقصات و قراردادهای متعدد و گذشت بیش از چهار دهه از انقلاب، هنوز دو بانده شدن این مسیر محقق نگردیده و مردم هر روز باید شاهد این ترافیک وحشتناک و حوادث تلخ احتمالی آن باشند، لذا از استاندار کرمان و نمایندۀ مردم جیرفت و عنبرآباد در مجلس شورای اسلامی تقاضا داریم تا با رایزنی با مسئولان وزارت راه و شهرسازی و سرعت بخشیدن به اتمام این پروژه، به این تراژدی چندین ساله پایان دهند.

منتشر شده در شماره ۱۴۵ نشریه روشنفکری – ۱۳ خردادماه ۱۴۰۲