به گزارش سایت کنارصندل، در دیدگاه عام برای بیابانی شدن یک عرصه ی پهناور باتلاقی مفهومی جز یک فاجعه نمی توان تعریف نمود.

با اندکی تأمل و نگرش از ابعاد مختلف می توان به درک روشنی از موضوع رسید، پهنه ای وسیع که تا دیروز از حیث وجود رطوبت اشباع، تنوعی شگفت از رستنی های موجود بر سطح خود به بار نشانده بود و مأمنی وسیع برای زیست گونه های پرندگان و جانداران فراهم آورده بود، اما اکنون و با گذر زمان و مواجهه با بلای خشکی نظاره گر اولین اثر سوء آن، زوال پوشش گیاهی و جانوری خاص و بومی و بطور عام کاهش تنوع زیستی بوده ایم.

وجود خاک بارور و غنی در گذشته و اکنون رویارویی با خاکی سست و فاقد قابلیت انعطاف در برابر دو عامل فرسایشی آب و باد..استعداد فرسایش پذیری خاک یک منطقه به مفهوم مقدمه چینی جهت حضور عامل مخرب ریزگردها که اثرات زیانبارش امروزه بر کمتر کسی پوشیده است،از آلودگی های زیست محیطی آب و هوا، کمبود رطوبت و تغییرات فشار هوا و وزش تند بادها تا تهدید سلامتی انسان و دام.

افزون بر آن آسیب ابنیه های فرهنگی و تاریخی را می توان برشمرد، و اما شفاف تر از مابقی افت عملکرد محصولات عرصه‌های کشاورزی از جنبه‌های کیفی و کمی است.

بیابانی شدن بیش از ۵۰۰ هکتار اراضی جازموریان به تعبیر واقعی ایجاد زمینه ای برای وقوع پدیده ی نشست زمین است چرا که به پیرو کاهش ذخایر گیاهی و توان خاک شاهد افت چشمگیر میزان نفوذ آب و تغذیه ی سفره های زیر زمینی هستیم.
نظر به اینکه آبهای زیر زمینی به عنوان اصلی ترین منبع آبیاری مناطق خشک از جمله جنوب استان تلقی می شود، لذا با ادامه ی روند کم آبی و هرگونه اقدامات بی تدبیرانه در خصوص تشدید این عامل شاهد رکود جدی در بخش کشاورزی و افزایش میزان مهاجرت مردمی از روستا به شهر و نتیجه آن رهایی زمین های تخریب یافته خواهیم بود.
سحر عبدالهی