مریم رحیمی

در فرهنگ دهخدا ذیل معنای واژه قهرمان آورده است :”پهلوان. دلاور. (ناظم الاطباء). پهلوان مظفر و غیرمغلوب. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد)..”
اگر همین تعابیر را به عنوان معنای قهرمان در نظر بگیریم می توان تفسیر کرد دکتر سعیدی دلاور غیر مغلوبی که هدف مشخص و معینی دارد و تا تحقق آن هدف فرای توانایی رایج خویش تلاش می نماید که در این نبرد پیروزی حاصل شود ، این دلاور خسته نمی شود به پدیده ای جز هدف نمی اندیشد ، جامه رزم ازتن بدر نمی آورد .
قهرمان ایستاده ، منافعی ندارد ، نفع او در مفهوم دیگری تعریف می شود ، آن دیگری را می بیند اما خویش هیچ مفهوم مجازی ندارد و‌هستی شناسی قهرمان مبتنی بر اخلاق شکل می گیرد ..
امانوئل لویناس فیلسوف اخلاقی فرانسوی می گوید :” شناخت آنچه که هست، استثمار واقعیت است” او که فیلسوف شناخت دیگری است در این گزاره تفسیری مناسب از واقعیت مطرح می کند.. قهرمان شناسای وضعیت موجود نیست که طالب وضعیت مطلوب است زیرا روایت آنچه هست واقعیتی قهرمانانه نیست بلکه حرکت به سمت آینده مطلوب ،
قهرمان را خلق می کند ..
در بحران کرونا نیز ما سه وضعیت مشخص روبرو هستیم ، ابتلا ، درمان یا مرگ یا شیوع ، بهبودی یا مرگ.. قطع به یقین وضعیت مطلوب در گزاره پدیده ی اول به صورت تلاش در اتفاق نیفتادن و در گزاره دوم تلاش در وقوع شکل می گیرد .. پدیده سوم هم که در صورت وقوع هیچ اتفاق قهرمانانه ای را رقم نمی زند زیرا وضعیت مطلوب نیست ..
حال در بحث ابتلا و شیوع بیماری تمامی تلاش هایی که باعث به خطر افتادن جان ” من ” و نجات ” دیگری” رقم می خورد از نگاه لویناس مبحثی اخلاقی است ، اما وقتی این اتفاق با جهد شبانه روزی و متدولوژی دقیق به هدف عدم شیوع می رسد با تمام مؤلفه های جانفشانی و ندیدن ” من” واقعیتی قهرمانانه شکل می گیرد..
به قول حافظ : پیش از این‌ات بیش از این اندیشه‌ی عشاق بود / مهرورزی تو با ما شهره‌ی آفاق بود…
تأثرات در وجود انسانی قهرمان همچون دکتر سعیدی بالقوه است و‌با بحرانی بالفعل می شود اینجاست که فعل متاثر از بحران در صورت وسعت اخلاق محورانه ی آن خالق قهرمان است.. متاسفانه در بحران کنونی در زمینه شیوع و ابتلا آمار روزانه نشان دهنده ی عدم وجود فعلی متکی بر نمودی کاهشی بودیم که روز به روز مبتلایان رقم های بالایی را از آن خود می کنند و ویروس کرونا قهرمان ذات شیوع پذیر خود است ..
لویناس می گوید :” مسئولیت به فراسوی هستی رهسپار است ..” اما آیا چنین مسئولیتی در بحرانی اینچنینی که همه گیری آن را به نیستی رهنمون می کند ، دیده می شود ؟
باید پذیرفت از دیدگاه اخلاق در بحث ابتلا و شیوع نتیجه ای قهرمانانه شکل نگرفته است زیرا ماهیت شیوع در زمان سرعتی بیش از دسترسی به واقعیت را خلق کرده و در نتیجه تعریف ابتدایی قهرمان در هاله ی همه گیری از میان می رود ..
نکته بعدی را درمان است . درمان مبتلایان را به دو شکل باید دید ، شکل اول درگیری شبانه روزی و فرای واقعیت وجودی یک بیماری در مبارزه “تن” و “من ” و ” دانش” است.. آنجا که تن و من با دانش توأمان می شود اتفاقی فرای مسئولیت شکل نمی گیرد .. بلکه آنگاه این اتفاق می افتد که ” من ” و ” تن ” تمامی جلوه های معنا پذیر قهرمان را جهت نجات دیگری به کار بریم و ظفری حاصل شود که در آن من باقی نماند و مسئولیت به فراسوی هستی رهسپار می شود آنگاه اخلاق نمودی اسطوره ای میابد .. دکتر سعیدی بزرگوار از زمان شیوع بیماری کرونا ماه ها در بیمارستان جیرفت بر بالین بیماران از من گذشت کرد و خطر به جان خرید نمود قهرمان بود ، ایشان که می دانست خود در خطر ابتلای بیماری است یا واقعیت وجودی ویروس جان او را می ستاند ایستاد و بیماری را درمان کرد خود قهرمان است زیرا دیگری در خواست او نمود یافت ..
این قهرمان جنوب کرمان حتی تعریف اخلاق را به چالش کشید که بقول لویناس “آیا سوژه، تنها سوژه‌ی دانش و قدرت است؟ آیا نمی‌توان آن را به گونه‌ی دیگری درک کرد..
و این ادراک وی را قهرمانی بی بدیل کرد..
در پایان به قول حضرت مولانا :

مثنوی ما دکان وحدت است غیر واحد هر چه بینی آن بت است….
” به پاسداشت خدمات این قهرمان که برادر مخلص که در مرزگاه مرگ به حیات برگرداند و چه بسا شادی را با تن و دانش و جهد خود به خانواده های بسیاری برگرداند…”

مریم رحیمی/مرکز خدمات جامع سلامت روستایی گشمیران/منوجان