دهت عمو را باید دید
دهت عمو را دیدم ، بسی زیبا و لذت بخش، با تصاویری خاص از دیار کهنوج و گویش دلنشین جنوبی که هنگام تماشا انگار میانشان نشسته بودی.
اولین فیلم بلندی بود ، که به ما جنوبی ها حس تعلق خاطر میداد و به خود میبالیدیم از اینکه هنرمندانِ هنرمند و قهاری در سرزمین مان داریم، سرزمینی که از بروزترین هایِ هر حوزه دور و محروم مانده اما چنین هنرمندان خوش ذوقی را پرورش داده است ؛ پرورشی ماحصلِ تلاش،انگیزه و هدفِ افراد.
دهت عمو در کنار محتوای طنزی که دنبال میکند به تعصباتِ زنده ی جامعه امروز اشاره داشت که با ادامه دار کردن داستان ، بیننده را بین طنز یا واقعیتی تلخ گیر می اندازد.
به تصویر کشیدنِ منبع درآمد و ارتزاق مردم منطقه که بدون صنعت روزگار میگذرانند و این، نشان از اوضاع نابسامان اقتصادی داشت که در جنوبِ دور مانده از توسعه بیشتر به چشم میآید.
در جای جای این فیلم بلند ، حضور اسپانسرهای مالی به چشم میخورد که جذبِ آنان اقدامی مهم و نبودِ حامی در بخش هنری و فیلم سازی یکی از نقطه ضعف های ما جنوبی هاست که هنوز به ارزش هنر و قدرت هنرمندانِ جنوبِ خودمان پی نبرده ایم. شاید اندکی اعتماد به هنرمندان دیارمان حالِ امروز مان را بهتر میکرد.
دُهت عمو را ببینید ، چون بُرشی از زندگی واقعی ماست که میتوان زین پس با جذب مخاطب و استفاده از صنعت سینما و هنرِ بازیگران و سایر عوامل ساخت یک فیلم ، آسیبهای اجتماعی بومی مان را به تصویر بکشیم و چه بهتر که از دریچه هنر و جذابیت یک فیلم دیده شود، کارشناسی شود و راههای حل و رفع آن نیز
با یاری گرفتن از روانشناسان و مشاوران و اَهلِ فن نشان داده شود.
و….
و لحظه لحظه ی دُهت عمو برای بیننده بیان کننده کلام و احساسی ست که با بالیدن به سرزمین مان میتوانیم به آن پی ببریم.
آرزوی پایداری ، سلامتی و موفقیت برای تک تک عوامل ساخت این فیلم بلندِ جنوبی را دارم.سپاس برای تلاش تان
و ارج مینهم اهداف والایتان را.
به اُمید خوش درخشیدنِ هنر و هنرمندانِ هفت گنج.
المیرا اقتدارنژاد (ایل میرا)
-روزنامه نگار و فعال اجتماعی
