بحران آب بعنوان جدی ترین پدیده ای ست که تهدید آن بر پیکره بی جان کشاورزی عمقی و پیامد آن خشکسالی است که مرزهای استانی را در نوردیده و زنگ خطر آن دولتمردان را به اتخاذ تصمیمات عجولانه و شتابزده در بستر مدیریتی و صدور شیوه نامه هایی منطبق بر سیاق مصلحت مدار که در تنافی با الگوبرداری های موفق جهانی در جهت مدیریت بحران آبی ست نموده است .

امروزه منابع تجدید پذیر آبی کشور از ۱۳۰میلیارد متر مکعب به کمتر از ۹۰ میلیارد متر مکعب در مخزن و سفره های آبی فرونشست داشته است بر طبق استاندارد های جهانی حداکثر برداشت آب از این صندوق آبی در بانک جهانی آب ۴۰% است که متاسفانه و شوربختانه بالای ۹۰% در بخش کشاورزی و ۶% در بخش مصارف خانگی و بقیه در بخش های دیگر مورد استفاده قرار میگیرد، این یعنی نابودی خود و نسل اینده !!!

ما زمان اندکی در مقیاس بحران، جهت کنترل آن در پیش داریم چرا که شعاع تخریبی آن به شدت در بخش های کمی و کیفی آب در حال افزایش است و در امتداد آن افزایش جمعیت و افزایش سرانه مصرف، مزید بر علت گردیده است . سوال بنیادین اینجاست که راه حل برون رفت از بحران و مدیریت آن چیست؟

پاسخ به این مسئله چند بعدی ست و در درون مثلث دولت-مردم-طبیعت قرار گرفته است. مهمتر از همه اعمال مدیریت های کنترلی با الگوبرداری از مدل های موفق جهانی و انتقال حوزه تصمیم سازی و تصمیم گیری از مرز های سیاسی به مرزهای اکولوژیکی و بر مدار تفکر نخبگان و متخصصان با استفاده از الگوریتم های علمی و فن آوری بروزرسانی شده جهانی ست، در ادامه ایجاد مدل های الگویی کارا در بحث فرهنگ سازی مصرف آب به شکل عملی با ایجاد تشکل ها و کارگروه های آموزشی ست ولی در بخش کشاورزی که اوج مصرف بی رویه را شاهد هستیم مدیریت با استفاده از بذر مقاوم، نهال کم مصرف ، روی آوردن به کشت های پاییزه و زمستانه جهت جلوگیری از تبخیر ،اجرای سیستم های نوین آبیاری و انتخاب محصول بر اساس نیاز آبی و قیمت آن در بازار و حذف محصولات با نیاز آبی بالا و اقدام به واردات آن از خارج کشوراست اکنون پیامد معضل موازی آن یعنی از دست رفتن کیفیت آب شیرین به تبع اختلاف پتانسیل آب های بی کیفیت حاشیه آن و نفوذ به سفره های شیرین آب است و ریزگرد ها یی است که محصول کویر شدن اراضی کشاورزی و مرگ نوار سبز زمین یعنی جنگل ها و مراتع است.

یعقوب احمدی قلعه گنج